Mecburiyet, İzmir

Söze nasıl başlayacağım , ne yazacağım inan bilmiyorum. Hep kızdığım , üzüldüğüm şeyi kendimin yapıyor olması kalbimi sıkıştırıyor. Aresle 1 senedir beraberiz , daha önce Reis adında kardeşim vardı ve vefat ettiğinde 14 yaşında çocukluk arkadaşımı kaybetmiş gibi oldum ve bir daha köpek sahiplenmem dedim ama arkadaşım kısa sürelik bakmam için aresi getirdiğinde daha 2 aylıktı boncuk boncuk gözleri neşesi ile kendine aşık etti . Beraber kamplara yürüyüşlere gittik , gidiyoruz. Ancak işim nedeni ile sürekli farklı şehirlere gidiyorum bu seyahatler sırasında ares e annem bakıyordu ancak kendisi bel fıtığı ve artık ameliyat olması gerekiyor. ya işimi bırakacağım ya da köpeğime iyi bir sahip bulmam gerekiyor. Onun gideceğini düşünmek bile mideme ağrı saplanmasını sağlıyor ama bazen insanlar çaresiz kalabiliyor. Her türlü söyleyeceğiz hakaretleri de hak ediyorum , zamanında söylediğim şeyleri şuan benim yapıyor olmam kadar acı veriyor.... Ares ev içinde çok sakin ve usludur. Havlamaz, Tuvalet eğitimini aldı evde sabah aksam tuvalete çıkarıldığında evi pisletmez. sadece çocuklarla değil herkesle arası iyidir ve asla saldırganlık göstermez.Oğlumu sahiplenmek isteyen kişiyi tanımadan vermeyeceğim, ekonomik olarak her türlü yaşamı boyunca mama ve aşı bakımlarını üslenebilir yada yardımcı olabilirim. Tek istediğim iyi bir bakıcı bulması ve müsait olduğu zamanlarda aresi görebilmek. Lütfen gerçekten bakabileceğinizi düşünüyorsanız irtibata geçin. Anlayacağınız gibi çocuğumu başkasına vermek benim için hiç kolay değilken , iyi bakılacağından emin olmam gerekiyor. Saygılarım