6 Gün Sonra Gidecek Hiçbir Yeri Yok!, İstanbul

İstanbul, 1 aylık, uzun tüylü tekir kedi Şu an Cihangir Anipoli'de tedavide 6 gün sonra gidecek yeri yok "Lütfen sesime kulak verebilir misiniz? Benim bir adım bile yok. İnsan babalarının, çocuklarına "o sokağa girme, orada kötü insanlar yaşıyor" dediği bir yerde, 20 yıldır aynı mahallede yaşamasına rağmen bir kere bile o sokağa adımını atmamış bir ablanın, halimi görmesiyle sizlere ulaşma fırsatı buldum. Okuldan gelmiş, kedileri beslerken, benim bir şey yemediğimi, gözlerimin akıntılı ve yarı kapalı olduğunu, hırıltılı nefes aldığımı, hapşurup aksırdığımı, burnumdan her seferinde sulu sulu sümüklerimin çıktığını görüp montuna sarıp sarmaladı. Gördüğü ve iyileştirdiği ilk hasta kedi değilmişim, merak etmemem gerektiğini, iyileşeceğimi, bana sıcacık bir aile bulacağını söyleyip durdu yolda beni severken. Ümitlendim. Sıcacık bir eve geldik. Beni eve yerleştirirken içeriden bir kadının, sanırım annesiydi, bağırmalarını duydum. Sanırım benim yüzümden çok ağır kavgalar ettiler. Öyle ki yanıma geldiğinde, kucağına kocaman sarıp ağlıyordu. Hemen toparlanıp en azından gözlerime pansuman yaptı, çapaklarımı ılık suyla temizledi. Ağlayışlarını daha net görmeye başladım. Bir şeyler damlattı gözüme. Sonra tam sıcacık ev iliklerimi ısıtıp, birkaç parça mama yemeye başlamışken, beni kucağına alıp dışarı, yine o soğuk havaya çıkardı. Huysuzlandım. Sıcak ev çok güzeldi ve ben 1 aylık hayatımda hiç böyle bir şey görmemiştim! Beni sokağa bırakmasından, terketmesinden korkmadım ama hiç. O kadar güvende hissediyordum ki kollarında. Bana zarar vermeyeceğine inandım. Beni başka kedi ve köpeklerin olduğu bir hastaneye getirdi. Her tarafıma baktı Fatih doktor. Ciğerlerimin dolduğunu, dışarda çok üşüttüğümü, bir haftalık hem iğne, hem ağız yoluyla ilaç tedavisine başlanılacağını söylerken bana antibiyotik iğne yaptı. Çok bağırdım, Fatih'i tırmalamaya çalıştım, ona tısladım. "Numara yapma, bu ilaç yakmaz" dedi bana. Ama gerçekten şaka yapmamıştım. Canım yanmıştı. Beni pansiyon bölümüne aldılar. Ama şimdiden ablamı çok özledim. O beni kucağına sarıyor, seviyor, benimle konuşuyordu. Şimdiyse bir kafesteyim. İyileşecekmişim, fakat ablam beni bir hafta sonra almaya geldiğinde, ne yazık ki eve alamayacakmış. Ne ailesi, ne de Ponç abi bana izin vermediler. Montuna sarıldığım abla çok üzgün. Bana verdiği "sıcak yuva" sözünü tutmak için sizlerden yardım istiyor. Ailem olur musunuz? Çok uysalım. İyileşince tertemiz bir şekilde yanınıza gelebilirim. Fakat ablam beni hep takip etmek, ne durumda olduğumu sizden öğrenmek isteyecekmiş. Bana ömür boyu çok iyi bakacağını düşünenler, beni asla terketmeyeceğine inananlar, lütfen bize ulaşabilir misiniz? Nolur." NOT: SAHİPLENDİRME SÖZLEŞMESİ VE KISIRLAŞTIRMA ŞARTI VARDIR. [email protected] 0*** 247 20 97